4 mei zijn we 2 minuten stil om 20.00 uur. Dat deden we vroeger met mijn opa, hij had de tweede wereldoorlog meegemaakt. Hij praatte er nooit over, maar als we dan naar de herdenking op de dam keken zagen we dat het hem heel veel deed. Zoveel verdriet over die periode.
Helaas leeft mijn opa niet meer, maar herdenken blijf ik doen. Voor hem, maar ook opdat we niet vergeten.
Ik weet nog een jaar, niet zo lang geleden, dat er net een klein vliegtuigje overvloog om 20.00 uur en dat Dochter daar zo van schrok dat ze begon te huilen. We zaten buiten en het was verder zo stil, dat het huilen oorverdovend klonk.
Liefs,
Sylvia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten