Hardlopen met tegenwind (letterlijk en figuurlijk)

Hardlopen en ik… we hebben een ingewikkelde relatie. Ik schreef er al veel vaker over.

We waren ooit verliefd. Elke ochtend samen op pad, in stilte, terwijl de zon opkwam en de wereld nog sliep. Ik voelde me sterk, snel en bijna lichtvoetig. Maar zoals in veel liefdesverhalen kwam er een pauze: een zwangerschap, kraamtijd, gebroken nachten, en een lijf dat een mens op de wereld heeft gezet. Respect, maar ook: zwaar.

Inmiddels probeer ik onze relatie weer op te bouwen. Alleen gaat dat dus... niet echt soepel.

Waar ik vroeger met gemak 10 kilometer liep zonder na te denken, ben ik nu blij als ik vijf kilometer haal zonder dat ik onderweg een mentale onderhandeling moet voeren met mezelf ("Als je nu nog twee minuten rent, mag je daarna wandelen. En chocola. Veel chocola.").

Extra kilo’s = extra karakter

Mijn lijf is veranderd. En nee, niet alleen door het moederschap, maar ook door het gebrek aan slaap, tijd en… laten we eerlijk zijn, motivatie. Die extra kilo’s? Die voel ik. Bij elke stap. Maar ik probeer ze niet alleen als ballast te zien. Ze staan ook symbool voor alles wat mijn lichaam heeft doorstaan en gedaan. En hé, als je met tien kilo extra kunt rennen, ben je eigenlijk gewoon een powerlifter in disguise.

Regen: mijn grootste vijand én beste vriend

Motivatie is een ander verhaal. Als ik uit het raam kijk en het regent, denk ik: “Vandaag niet.” Maar áls ik dan toch ga, door de plassen, met natte sokken en koude handen… dan voel ik me onoverwinnelijk. Alsof ik iets heb overwonnen dat groter is dan alleen het weer. Want dat is het ook.

Elke keer dat ik tóch ga, ondanks de excuses en tegenzin, win ik iets terug van mezelf. Niet per se mijn oude tempo of die flitsende vijf kilometer, maar wel m’n trots. Mijn doorzettingsvermogen. M’n eigen tijd, even.

Het hoeft niet snel. Het hoeft niet perfect. Het hoeft alleen maar te gebeuren.

Dus nee, ik ben niet meer zo snel als vroeger. Maar ik ben misschien wel sterker. Omdat ik elke keer dat ik ga, een heleboel redenen heb om het niet te doen – en het tóch doe.

Van de week ging ik hardlopen en Dochter fietste mee. Ze kwebbelde er wat op los, terwijl ik moeite moest doen om haar wisselende tempo bij te houden, maar wat was het fijn. Heerlijk om dit samen te kunnen doen! 

Liefs,

Sylvia