Het leven tussen de wasmand en de wijn

 Soms voelt het leven een beetje als een oneindige herhaling van ‘de was is nog niet opgevouwen’, ‘waar zijn mijn sleutels’ en ‘wat eten we vanavond’. Je kent het vast wel: je bent net vijf minuten op de bank geploft met een kop thee, wanneer iemand roept dat er wc-papier op is. Natuurlijk. Dat is het moment waarop je je realiseert dat je alweer drie dagen geen groenten hebt gegeten, tenzij je die ene verdwaalde augurk op je tosti meetelt.

Ik ben 35. Een gekke leeftijd eigenlijk. Je bent geen jonge godin meer die tot diep in de nacht op hakken door de stad danst, maar ook nog lang niet de vrouw die met pensioenfolders op de bank zit (al heb ik laatst wél even gekeken wat een huisje in Zuid-Frankrijk kost, daar zijn we nog lang niet, dat terzijde).

Het voelt alsof ik ergens in het midden zit. Tussen de zorg voor anderen en het terugvinden van mezelf. Tussen de wasmand en de wijn, zeg maar.

Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik snak naar stilte, terwijl ik vroeger geen genoeg kon krijgen van gezelligheid. Nu vind ik het al feest als ik alleen boodschappen mag doen. Zonder iemand die vraagt of we alsjeblieft weer van die koekjes kunnen kopen waarvan ik net heb besloten dat ze deze week niet in huis komen.

En toch – ondanks de chaos, de eindeloze to-do lijstjes en de vermoeidheid die soms als een deken over de dag hangt – zijn er van die kleine momenten die alles goedmaken.

Zoals die keer dat ik op een dinsdagavond ineens spontaan een glas wijn inschonk, muziek aanzette en in m’n eentje door de woonkamer danste. Of die ochtend dat ik tien minuten eerder opstond, niet voor yoga of meditatie, maar gewoon om even thee te drinken zonder vragen. Zó lekker.

Ik leer steeds meer dat het niet groots hoeft te zijn, dat geluk zich vaak verstopt in de details. In het warme zonnetje op je gezicht terwijl je wacht tot de hond eindelijk heeft geplast. In een onverwacht appje van een vriendin. In een vers opgemaakt bed. In het gevoel dat je, ondanks alles, je eigen ritme een beetje terugvindt.

Dus als je je vandaag een beetje overweldigd voelt door het leven – adem in. Kijk om je heen. Misschien ligt het geluk gewoon opgevouwen tussen de sokken. Of staat het te wachten in een glas wijn op je keukentafel.

Proost op het midden. Op ons. Op alles wat nog komt.

Liefs,

Sylvia